Vesti
18. 06. 2014.
Rat bez novinara
Haos je u Iraku, ali vlada zbrka i u glavama mnogih Amerikanaca koji ne mogu da shvate da je pred raspadom zemlja koju su „oslobodili” i u čiju su „izgradnju” i demokratiju uložili više od dve milijarde dolara.
Kako je moguće da su osam godina tamo držali vojnike i slali pare poreskih obveznika, a ni slutili nisu da se sprema katastrofa?
Moguće je – promenili su se kako priroda ratovanja, tako i način na koji se iz rata izveštava.
Vijetnam je bio druga priča. Tamo su odlazili regruti, nekad i sa najboljih američkih univerziteta, mladići poput Džona Kerija, sadašnjeg državnog sekretara, koji je po povratku sa bojišta u Kongresu pozvao SAD da vrate trupe kući jer u Vijetnamu učestvuju u zločinima.
Danas uniforme oblače samo profesionalni vojnici, nekad i oni koje Legija stranaca nije htela da uzme, poput Boua Bergdala koga su talibani nedavno oslobodili u zamenu za nekoliko zatvorenika iz Gvantanama. Bergdal je pre odlaska u Avganistan pokušao i da postane pripadnik američke Obalske straže, pa mu ni to nije uspelo.
Još gore je nešto na što je ovih dana upozorio Bredli Mening, koji je osuđen na 35 godina zatvora zato što je Džulijanu Asanžu ustupio depeše Stejt departmenta koje su posredstvom „Vikiliksa” dospele u svetsku javnost. Novinari koji su pokrivali američke ratove u ovom veku uglavnom su u Irak odlazili kao reporteri priključeni američkim borbenim jedinicama (embedded). Tako su poslenici američkih medijskih kuća postajali maltene deo američke vojske, delili sa njom sudbinu i rizike. Američki novinari su u Iračanima videli neprijatelje, američki mediji navijali su za „svoju stranu” i zatvarali oči pred očiglednim odsustvom odgovora Bele kuće na pitanje šta posle svrgavanja Sadama Huseina.
U vreme vijetnamskog rata, američki novinari su presudno uticali na javnost da se okrene protiv rata. Setimo se samo Sejmura Herša koji je otkrio masakr u Mi Laju gde je američka vojska bila odgovorna za smrt oko 500 nenaoružanih vijetnamskih civila. To je jedna od storija koje su okrenule američke građane protiv rata. U Iraku je tu ulogu delimično preuzeo „Vikiliks” kojem je Bredli Mening doturio poverljive depeše u kojima je iznošena sasvim drugačija verzija događaja od onih koje su zvaničnici plasirali u medijima. Mening danas tvrdi da je otkrivao poverljive podatke upravo zato što su mediji ćutali. Bio je to njegov doprinos, kaže, obaveštavanju američke javnosti koja nije raspolagala osnovnim činjenicama o tome treba li nastaviti rat u Iraku ili ne.
Sejmur Herš nikada ne bi pristao da bude „priključen”. A niko od „priključenih” novinara nije postao Sejmur Herš.
Komentari (0)
ostavi komentarNema komentara.